'DAG LIEVE JOËLLE EN FÉLIZ'

6-5-2019, 11:24

Het moment dat wij onze overleden dochters voor het eerst in onze armen kregen, zal ik nooit vergeten. Sterker nog: ik denk er elke dag aan en zou zo graag willen dat ik het nog een keer kon overdoen. Nog een keer naar hen kijken, nog een keer heel voorzichtig hun kleine handjes en vingertjes aanraken, nog een keer alles in mij opnemen zodat ik niks meer vergeet... 
In Alles komt goed beschrijf ik gedetailleerd over onze ontmoeting met Joëlle en Féliz. Een intens verdrietig, maar tegelijkertijd ook mooi moment dat ik graag wil delen met onderstaand leesfragment.


 

'Wat is ze mooi, denk ik als ik mijn vinger tussen Féliz' handje doe. En groot. Als ik voorzichtig het blauwe dekentje een beetje open, zie ik hoe lang haar benen zijn. Ze heeft ze opgetrokken en haar voetjes liggen plat op het dekentje. Ze heeft een mooie donkerroze kleur. Precies zoals de jongens toen ze vlak na de geboorte schoongemaakt en al in mijn armen werden gelegd. Haar oogjes staan een beetje bol. Bijna alsof ze me door haar oogleden aankijkt.
De tranen lopen over mijn wangen.
Dus dit ben jij, Féliz. Ik zie je wel, maar zo voelt het niet.
Ze voelt zo slap in mijn armen.
Waarom is ze zo slap?
   ‘Do you want me to make pictures?’ vraagt de verpleegkundige.
   ‘Yes’, zeg ik als ik Roe aankijk. ‘Wil jij haar weer vasthouden?’
   ‘Straks’, zegt hij met een bevende stem. ‘Houd jij haar nog maar even vast.’

Als Roe mijn telefoon op de camerastand heeft gezet, geeft hij hem aan de verpleegkundige. Ze begint direct druk te klikken. Mijn hand half op het dekentje, mijn vinger weer in het handje van Féliz, close-ups van haar gezichtje, ik samen met Féliz. Beweegloos kijk ik in de camera.
Moet ik huilen? Moet ik lachen? Ik zie er vast niet uit. Maar dit is wel onze baby. Onze dochter die ik nu in mijn armen heb. En ik ben ook heel trots op haar. Misschien toch maar een voorzichtig glimlachje? Het voelt gek om mijn lippen een beetje te krullen, maar ik doe het maar.
Na vijf keer te hebben geklikt, neemt de verloskundige alleen Féliz weer in beeld. Ik open het dekentje zodat ze haar er helemaal op kan krijgen. Haar knieën, haar voetjes, haar teentjes. Alles wil ik onthouden. Ik probeer het allemaal in me op te nemen, maar ik ben bang dat ik iets ga vergeten, dus ik wil dat ze haar in ieder geval helemaal op de foto zet.
   ‘Now a picture with the both of you?’ vraagt de verpleegkundige als ze een paar keer heeft geklikt en mij en Roe aankijkt.
   ‘Okay’, zegt Roe en hij staat op om naast me tegen mijn kussen te gaan zitten.
   ‘Here, hold this please’, zegt de verpleegkundige als ze snel iets pakt en aan Roe geeft. Nieuwsgierig kijken we wat het is. Het is een wit A4-tje met vier kleine blauwe voetafdrukjes. Erboven staan de volledige namen van de meisjes. Onwennig pakt Roe het aan en poseert ermee op de foto, terwijl hij zijn andere arm op me heen slaat. Samen kijken we in de camera. Ons allebei zeer bewust van Féliz die roerloos in mijn armen ligt.
De verpleegkundige blijft klikken en we kijken allebei naar Féliz.
   ‘Now the other baby?’ vraagt ze als ze goedkeurend door de foto’s swipet.
   ‘Okay’, zeggen we en we geven Féliz weer aan haar.
Liefdevol legt ze haar terug en voorzichtig pakt ze een ander hoopje in ook een blauw dekentje.
   ‘This is Joëlle’, zegt ze als ze haar aan mij geeft. ‘She is leaking water, because she died earlier. That’s why the blanket is a bit wet.’
We knikken en staren naar Joëlle. Wat is zij ook mooi en groot en lang. En wat lijkt ze veel op Memmie. Mijn hele zwangerschap lang was ik een beetje bang dat ik ze niet uit elkaar zou kunnen houden als ze er eenmaal waren, maar nu ik Joëlle zo zie, lijkt ze helemaal niet op Féliz. Misschien omdat ze al zes dagen geleden overleden is?
Net als Féliz heeft ze een wit mutsje op en mijn tranen landen op haar bedekte hoofdje. Haar ogen zijn dicht en niet zo bol als die van Féliz. Boven haar wenkbrauwen is het een beetje wit uitgeslagen, net als rondom haar mondje. Je kunt duidelijk zien dat ze al een tijdje niet meer leeft, maar het maakt haar niet minder mooi. De klem van de navelstreng steekt tussen haar beentjes uit. Met mijn wijsvinger open ik haar handje. Het is net alsof ze het topje van mijn vingers vastpakt. Ik houd haar dichter tegen me aan en haar lijfje draait een beetje naar me toe. Hierdoor kan ik de zijkant van haar gezichtje wat beter zien en ik zie dat haar oortje nog iets naar achter staat. Die was natuurlijk nog aan het groeien.
Met een steek in mijn hart denk ik terug aan de live beelden die we van onze meisjes tijdens de laseroperatie zagen. Ik heb het filmpje dat we van de arts op een usb-stick hebben meekregen wel tien keer daarna bekeken. Joëlle stond prachtig op beeld en ik was direct verliefd op haar. En nu ligt ze hier stil in mijn armen.
Het spijt me zo.
Terwijl de verloskundige druk bezig is met foto’s maken, komt ze vlak voor me staan en houdt mijn telefoon wat hoger.
   ‘This is a close up of you and Joëlle.’
Ik knik en glimlach.
Dat verdient ze. Joëlle verdient het dat we trots op haar zijn. Ik voel zoveel liefde voor haar, dit moet ik laten zien...'