GASTBLOG FABULOUS MAMA: 'ER KON NIKS GEBEUREN, MAAR TOCH VERLOREN WE ONZE DOCHTERS IN SPANJE'
12-4-2019, 09:00
Negen maanden... Negen maanden zijn er inmiddels voorbij sinds we onze eeneiige tweelingdochters Joëlle en
Féliz tijdens onze vakantie in Spanje verloren. Ik was 21 weken en 3 dagen zwanger en een kleine week daarvoor was onze eerste dochter Joëlle helaas al overleden in mijn buik.
Onze meisjes bleken met 17 weken zwangerschap TTS te hebben, oftewel: het Tweeling Transfusie Syndroom. Hierbij is de bloedsomloop in de baarmoeder niet in evenwicht tussen de twee ongeboren
baby’s. De één geeft alles weg (de donor) en de ander krijgt veel te veel (de ontvanger).
In ons geval kwam ‘de donor’ al snel stuck te liggen, wat betekende dat ze bijna geen vruchtwater meer had. Een noodzakelijke laseroperatie waarbij al hun gezamenlijke bloedvaten werden
dicht gelaserd, was hun enige kans om samen te overleven (lees: 64%).
Eindelijk op die roze wolk
We besloten ervoor te gaan en gelukkig overleefden onze meisjes de ingreep. Alles leek goed te gaan. Zo goed zelfs dat één van onze artsen een paar weken later zelfs zei dat we nog wel op
vakantie in het buitenland konden. We mochten eindelijk op die roze wolk gaan zitten en genieten van het feit dat we opnieuw ouders zouden worden. We hadden namelijk al twee zoons van vijf en
drie jaar en juist voor hen leek het ons wel fijn om nog even met z’n viertjes weg te gaan, voordat alle hectiek met de twee nieuwe baby’s erbij zou beginnen.
Overlijden Joëlle
En dus boekten we een weekje Spanje. Maar de dag voordat we ’s nachts zouden vertrekken met het vliegtuig overleed geheel onverwachts ons eerste meisje Joëlle. Live tijdens de echo. Ik was
helemaal alleen, mijn vriend was thuis bij onze andere twee kinderen. Natuurlijk kwam hij direct toen ik belde, maar pas toen hij er was, kon ik hem met tranen in mijn ogen vertellen wat er
gebeurd was.
Geen zorgen om andere baby
Het was zo'n surrealistisch moment. Ook omdat onze arts al snel over de andere baby begon. Met haar was alles goed. Met haar kon niks gebeuren. Zij zat goed in haar vlies en al haar waarden waren
goed. Dat Joëlle overleden was, was helaas een complicatie van de laseroperatie. Door de ingreep was de achterkant van haar vlies losgekomen en langzaamaan om haar navelstreng gaan draaien.
Uiteindelijk zat dit zo strak om haar navelstreng dat Joëlle geen bloedtoevoer meer kreeg en al haar organen dus langzaam uitvielen. Een kans van minder dan 1%, maar toch gebeurde het.
En omdat ze een eeneiige tweeling waren, kon Joëlle niet alvast geboren worden. Ze kwamen samen, maar pas als de levende baby daar klaar voor was. Tot dan kon het geen kwaad dat Joëlle in mijn
buik zou blijven zitten. De verwachting was dat haar zusje haar al snel zou inhalen qua groei en dat Joëlle dan later met de placenta geboren zou worden. En hoe gek het ook klonk, onze vakantie
die nacht kon gewoon doorgaan. Er was geen medische reden om niet te gaan, want met de andere baby ging het echt goed.
Te confronterend
En dus gingen we. Juist omdat onze arts zei dat het misschien wel goed zou zijn om even tot rust te komen. Maar als we toch niet wilden gaan, zou ze net zo lief een brief voor de
annuleringsverzekering schrijven. De keuze was aan ons.
We waren echt lam geslagen. Ik voelde me zo verloren. Ik had één dood babytje in mijn buik en één levende. Terug naar huis wilde ik niet. Want daar stonden al hun spulletjes al klaar. Daar was
hun kamertje al roze geverfd en stond de supergrote commode en kledingkast al gevuld op hun komst te wachten. Zelfs de peperdure tweelingkinderwagen hadden we net in huis. Ik kon het gewoon niet
aan om met dat alles geconfronteerd te worden.
Gekkenwerk
Eenmaal in Spanje waren we compleet in de rouw. Maar we moesten door, voor onze jongens en voor onze andere, nog levende baby. We konden het ons niet veroorloven om in te storten. We waren ook
nog ouders van onze jongens en ook zij waren net hun zusje verloren.
Achteraf gekkenwerk natuurlijk. Wie gaat er nou op vakantie als zijn of haar kind net overleden is? Maar ja, de arts zei dat het kon en dat het misschien wel goed was. En wij vertrouwden op haar
expertise.
Plotselinge bevalling
Op de zesde dag werd onze grootste angst helaas toch opnieuw werkelijkheid. Dat was de dag dat we ook onze twee dochter Féliz verloren. Net zo geheel onverwachts als haar zusje Joëlle. In een
bloedhete caravan werd ze plotseling geboren toen ik even alleen was en op de wc zat. Ik kon het gewoon niet tegenhouden. Ze ontglipte me en opeens was ze daar.
Totaal in shock
Het was één groot drama. Ik ving haar op in mijn onderbroek en ik zag dat ze nog bewoog. Ik voelde haar in mijn schoot, maar ik durfde niet meer te kijken. Ik had geen idee welke baby het was.
Het kon net zo goed Joëlle zijn die op onverklaarbare wijze toch nog bewoog. Ik kon niet helder nadenken en totaal in shock belde ik 112. Uiteindelijk werd Joëlle in een plaatselijk ziekenhuis
geboren. Pas toen er een echo werd gemaakt om te kijken welke baby nog in mijn buik zat, kreeg ik de bevestiging dat het Féliz was die al geboren was. Helaas was ze toen al gestopt met
bewegen.
Heel slechte film
Uiteraard is het nog een heel verhaal wat er daarna allemaal volgde. Alsof we in heel slechte film zaten, lieten we alles compleet leeg over ons heen komen. En ook de maanden daarna is er geen
dag voorbij gegaan dat ik er niet mee bezig was.
Op zoek naar antwoorden
Het is inmiddels dus negen maanden geleden, maar ik ben er nog steeds voortdurend mee bezig.
Dat ik na de gebeurtenis 'ziek' thuis kwam te zitten, zorgde voor een grote innerlijke tweestrijd. Want lichamelijk was ik niet ziek, maar mentaal... Ja, dat was een ander verhaal. Ik probeerde
te begrijpen wat er was gebeurd. Waarom het moest gebeuren, maar de antwoorden kon ik helaas niet vinden.
En dus begon ik te schrijven. Over onze dappere strijdsters Joëlle en Féliz waar ik zoveel van houd. Dagen en dagen schreef ik en al snel werden het weken en maanden. En toen was het eindelijk
af: het verhaal van Joëlle en Féliz. Ik noemde het Alles Komt Goed, juist omdat het niet goed kwam, maar we dat uit wanhoop steeds maar bleven zeggen tegen elkaar.
Vooruit durven kijken
En nu... Nu ben ik sinds kort weer begonnen met werken en eindelijk durf ik het weer: positief vooruitkijken. Want nee, niet alles komt goed, maar de meeste dingen worden wel weer beter...
♥